مینیمالهای شبانه من

لب مرز میانسالی

مرض میانسالی!

تصویر نشسته گرگ

بر سر کوهی از دوردستها

با پس زمینه قرص کامل ماه

که بطرز افسانه واری گرد,کامل و بزرگه...

در آستانه پیری

که هدف‌هاش

دیگه کمتر مال خودشه

و دغدغه‌هاش

بیشتر مال گذشته است تا آینده

در آستانه گرگ

که حتی

به احترام دیازپام هم

تا صبح بیداره...

پ.ن: لگد میزنن به شیری که...

مینویسم همه با تو نبودن‌ها رو

همه این سال‌ها

همه این روزها

همه این با تو نبودن‌ها

که

که

که

تو بودی

و من

از تو

از خودم

فرار کردم...

مینویسم

همه با تو _نه_ با خودم نبودن‌ها رو

تا تو از من

به آرامش دریا برسی...

پ.ن: من مینویسم. اما تو نخون...

نه گرگ

بیهوده

گرد کوچه و بازار

میگردد

با نشان داغ تو بر قلب و پیشانی

پی تو

پی دلدار

میگردد...

پ.ن: همه وجودم از شراب شوق لبریز است...

مرا خود با تو چیزی در میان هست

ووگرنه روی زیبا

در جهان هست

از در و داف و پلنگ

اما...

وجودم رفت

و مهرت

همچنان هست...

پ.ن: اگر پیشم نشینی دلنشانی...وگر غایب شوی در دل نشان هست...

پ.ن2: من هستم تا روزی که زل بزنی تو چشمام و بگی وقت رفتنه گرگ...

پ.ن3: ولیکن گفتارم تا توان هست...

راه بیفت

که خیلی دیره

تو دلم

شادی

اسیره...

پ.ن: گذشته حل شد دوستم, پیش به سوی آینده...

هنوز همونه

چشمای خون بارت

هنوز همونه

بغض آمیخته با لبخندت

هنوز همونی

هنوز همونی

ولی گرگ...

دیگه اون نیست !

دیگه گرگ نیست,

خاک شده

خاک

هیچ

غبار

...

تو همونی هنوز

برای دل گرگی

که هیچ ازش نمونده

جز سپند بر سر آتشفشان

خاکستر پران روی شعله

خاکستری که ذره ذره اش

هنوز

تو رو

فریاد

میزنه...

پ.ن: انگار سفر سنگ گرگ,سفر رنج گرگ به پایان رسیده...

آتش افروختی

اما

نه بی سبب

مرا تو بی سببی نیستی

هرگز نبوده ای

دعوی بی معنی گرگ را

سوختی

سوختی

خاکستر کردی

و گرگ

ققنوس وار

هزار بار دیگر

ازین خاکستر

برخاست

تا باز

در حسرت دیدار تو

آواره وار

بسوزد

هر چند

که تا منزل تو

فاصله ای

نیست...

پ.ن: از کاروان چه ماند جر آتشی به منزل...

چه دنیای عجیبیه...

چهار سال ازت فرار کردم

و امروز

این منم

که گرفتار غربتم...

پ.ن: و عشق جوخه اعدامت...

آمدن به وقت پاییز

رفتن به وقت پاییز

و نقش بی بدیل عمق نگاه خونبارت

در دل خونین گرگ

هرسال

پاییز

...

پ.ن: آه پس ابرم...

مسافرا رفتن

یکی یکی

قطار موند

قطار میمونه

و ریل به ریل

غم غربت

دونه به دونه

برف شعر

روی موهای آشفته در بادش

رسوب

میکنه...

پ.ن: بگو شب بخوابه... گرگ بیدار نه, که بیخوابه...